
Dan is het tijd om de spullen buiten klaar te zetten en wanneer ik naar buiten loop voel ik de zon schijnen op mijn gezicht en bedenk me hoe fijn het is om buiten te werken en hoe vaak het eigenlijk mooi weer is. Voorheen betrapte ik mezelf erop dat ik meer binnenbleef; als het er een beetje grijzig uitzag was vond ik het al gauw niet zo goed weer. Terwijl ik nu merk dat het heel vaak droog blijft en zonnig is.
Ze is zo blij dat ze hiermee aan de slag is gegaan en nu dus echt verschil merkt. ‘Het was ook wel zwaar hoor zegt ze, maar het is zeker de moeite waard’. We praten verder en er ze verteld over situaties waarin ze het lastig vindt om haar grenzen aan te geven. Ze vraagt zich af of ze dat dan wel mag of kan aangeven en wat nou als iemand het niet fijn vindt? Ik vraag haar of het kan dat de ander het niet fijn vindt en wat er dan gebeurt? Hier zie ik haar even over denken en dan zegt ze: ‘het is eigenlijk mijn grens maar het voelt toch alsof ik de ander dan belangrijker maak’.
Kijk maar of je kan vertrouwen en voelen dat hij je volgt. Voel maar in gedachten dat jij de weg weet en dat het jullie gaat lukken.
We gaan hier mee aan de slag, samen met Mitch. Dat is een grote lieverd die we ook wel eens de grote vriendelijke reus noemen. Het is een lieverd maar kan tegelijkertijd ook heel duidelijk zijn in wat hij wil. We beginnen met een oefening en ik geef haar aan dat ze het touw mag overnemen en mag gaan lopen met Mitch. Ze begint te lopen maar Mitch blijft staan. Ze stopt meteen. Ze aait hem en vraagt: ‘wil je niet jongen? Misschien vindt hij het wel lekkerder om te eten en wil hij hier helemaal niet zijn’.
Er gebeurt meteen iets in haar houding; van het doelgerichte vertrek en ‘we gaan dit doen’ wordt ze erg klein en kijkt ze mij vragend aan. Ik vraag aan haar wat zij wil. Ze wil graag lopen, maar wil hem niet dwingen. Ik vraag aan haar wat dwingen is; ze zegt ‘dat hij moet en hij geen keuze heeft’.
Ik vraag haar of Mitch kan kiezen om mee te gaan of als hij echt niet wil dit kan duidelijk maken? Daarom moet ze eigenlijk wel lachen; ze zegt: ‘hij is veel groter dan ik, dat kan hij denk ik wel duidelijk maken, ja. Wat erg zeg; dit doe ik dus ook altijd bij mensen. Dan denk ik al wat zij zouden denken. Terwijl ik dat helemaal niet weet’.
We gaan hier mee oefenen. Ze gaat zelf aangeven dat ze wil gaan en Mitch geeft dan ook wel aan of hij wil of niet. Ze loopt nu ook anders weg en Mitch volgt haar. Ze straalt en roept ‘wow het lukt!’

Psychosociale paardentherapie
Diepgaande veranderingen voor jezelf en/of je kind met de hulp van Paardentherapie.
Ben je klaar om patronen die niet meer bij je passen te doorbreken? Paardentherapie geeft jou de kans om er voor te gaan. Individuele therapie met de paarden helpt jou om patronen te doorbreken.
Ze lopen samen een rondje en wanneer ik bij haar iets van twijfel zie, reageert Mitch hierop direct door te stoppen. Ik vraag wat er gebeurt. ‘Ja ik twijfelde een moment of ik nu verder moest of niet en hij voelt het meteen’. Loop maar eens door, met een rechte rug, zet je voeten maar stevig op de grond en kijk maar eens naar je doel vertel ik haar: ‘Waar wil je naar toe?’
Ze vervolgt het pad en is geneigd om te kijken of Mitch haar volgt. Ik zie het en benoem het; ‘Kijk maar of je kan vertrouwen en voelen dat hij je volgt. Voel maar in gedachten dat jij de weg weet en dat het jullie gaat lukken.’

‘Wanneer jij naar hem kijkt leg je het eigenlijk terug bij Mitch: vertel jij maar wat we gaan doen.’
Weer moet ze even lachen: ‘dit doe ik ook vaak ja, even checken bij de ander, wil die het nog wel wat ik wil? Ik ben veel met de ander bezig zegt ze hardop, het is tijd voor mijn pad’.
Nu ze rechtop loopt en kijkt waar ze heen gaat loopt Mitch ontspannen met haar mee. Ze ziet er zo anders uit dan aan het begin van de sessie. Ontspannen, rustig in haar bewegingen, rechtop en kijkend naar haar doel. Ik vraag haar hoe dit voelt. Ze zegt dat ze dit nooit had verwacht, dat ze zo’n groot paard mee kan krijgen in haar richting. We sluiten af en bij het afdoen van het halster staat Mitch weer in de paddock. Na een knuffel en een aai lopen we richting ons zitje.
Ik zie dat we worden gevolgd en vraag haar eens op te kijken na wat er gebeurt. Mitch volgt ons; zonder touw loopt hij mee tot de draad. ‘Hij loopt gewoon mee!’ Ik vraag haar waarom hij dat zou doen. Ze straalt en zegt: ‘Ik denk dat ik net heb laten zien dat ik de leiding nam en wist wat ik wilde en ik denk dat hij dat wel interessant vindt’. Ik vraag haar hoe ze dit kan meenemen in haar dagelijks leven. Ze zegt: ‘ik ga letten op mijn houding en hier flink mee oefenen en meer keuzes maken die ik wil of bij mij passen’. Zo sluiten we de sessie af en loopt ze rechtop en met een andere blik weer naar de auto. Ik blijf nog even staan bij de paddock en bedank de paarden in mijn hoofd.
Wat is het toch bijzonder om op deze manier met de paarden te werken en wat kunnen we ontzettend veel van ze leren.

Audrey Sengers
Therapeut
Deze blog is geschreven door Audrey, therapeut bij 2Tango Therapeutisch Centrum. Voor dat zij bij 2Tango is gaan werken, werkte zij op verschillende groepen in de jeugdzorg, psychiatrie en gehandicaptenzorg. Daar vond ze het heel erg leuk om op een creatieve manier mensen te begeleiden en (soms zonder dat de mensen het zelf door hadden) hun doelen te laten behalen.
