Yellow liep los tijdens de sessie waarbij Sophie* nog wat afwachtend en stilletjes was. Ze vond het spannend, want ze had nog geen idee wat ze van de sessie kon verwachten. Plotseling begon Yellow hard rond te rennen in de bak met een paar hoge bokken tussendoor. Sophie* schrok hier zo van dat ze een paar passen achteruit stapte en haar tranen probeerde te verbergen. Op de vraag hoe het kwam dat Yellow dit deed, kwam direct haar verleden omhoog.

Ze zei: ‘dit is nu precies wat er vaak gebeurde vroeger, mensen kunnen soms zo heftig en anders reageren dan ik verwacht’. Toen we dieper op haar verleden inzoomde, kwam Yellow tussen ons in staan. Sophie wendde haar blik af toen ik vroeg wat het met haar deed, ze zei: ‘Yellow komt mij bescherming geven’. Zo kwam het besef dat wat ze aan het vertellen was pijn deed en dit niet wilde laten zien. Die pijn van vroeger wilde Sophie niet meer voelen, dat was al zo lang geleden. Ze vond dat ze daar nu wel overheen zou moeten zijn. Ze keek naar de grond, probeerde haar tranen tegen te houden en maakte zichzelf klein. Sophie werd emotioneel. Ze zei: ‘ik wil niet huilen en kwetsbaar overkomen, ik wil juist anderen helpen en waardering krijgen’. Yellow kwam naar haar toegelopen en bleef bij haar staan. Ze voelde zich gesteund door hem, maar voelde zich nog steeds vervelend dat ze moest huilen. Ik zei: ‘het mag er zijn, jij mag er zijn, je bent goed zoals je bent!’ Pas toen ze ervaarde dat alles er mocht zijn, voelde het als een opluchting.

Ik stelde Sophie de vraag wat het zo belangrijk maakt om de waardering van anderen te krijgen. Ze werd even stil, maakte zichzelf klein en begon Yellow te aaien. Ze zei zachtjes: ‘omdat ik mezelf niet waardeer’. Sophie realiseerde zich dat ze zichzelf meer mag laten zien, ze wilde haar emoties niet meer wegstoppen. Gevoelens opkroppen is wat ze altijd gewend was om te doen. Uit haar verleden herinnerde ze zich dat ze soms onverwachts kan ontploffen bij iets kleins, omdat er dan al zoveel opgestapeld is.

*Fictieve naam