Afgelopen zomer zat ik in Frankrijk op een strandje terwijl het 37 graden was. Enorm warm! Onderweg naar het plekje waar we zaten had ik mijn voeten al verbrand aan het hete zand. Dat was al een voorbode geweest voor deze bizar hete dag die onmogelijk door te komen was zonder een verfrissende plons.

Zwetend en puffend keek ik voor me uit. Helderblauw water lonkte naar me en nodigde me uit om een duik te nemen. Verleidelijk! Stiekem ben ik wel een waterratje, vind het heerlijk om bij en in het water te zijn. Aan de andere kant ben ik soms ook doodsbang voor water. Zo lang ik kan staan is er niet veel aan de hand hoor…. Totdat ik de grond niet meer kan voelen én niet kan zien wat er onder me zit. Dan draait mijn gemoedstoestand om als een blad aan de boom. Van mijn normaal zo ‘relax en rustig aan’ karakter is dan weinig meer over. Als een spartelend hondje lig ik dan te hyperventileren in het water alsof mijn leven er vanaf hangt, compleet over mijn toeren.

Ik ben er op dat moment van overtuigd dat het monster van Loch Ness ieder moment opduikt en me mee de duistere dieptes van het meer in neemt, er een Jaws uit de zee komt gesneld die ‘toevallig’ de verkeerde afslag heeft genomen en die spartelende beentjes van mij wel aantrekkelijk vindt of dat ik word vast gegrepen onder water door…… you name it!

Nu vraag jij je vast af: ‘wow Maree… hoe kom je daar nou toch aan?’ – Goede vraag! Ik neem jullie mee in mijn verhaal.

Klein, klein kleutertje wat doe je in mijn hof….  
A fijn, je hoort het al… ook ik ben er af en toe een kei in om mezelf he-le-maal gek te maken. Inmiddels weet ik ook waar deze angst voor water vandaan komt. Ik had een hele lieve oma vroeger die niet kon zwemmen. Zij was als de doods dat ik, als kleine 2-jarige ontdekkingsreiziger, in het water zou vallen als zij oppas-dienst had. Begrijpelijk! Dat zou een compleet drama zijn geworden. Haar oplossing was mij vertellen, terwijl mijn baby broertje in de kinderwagen lag, dat ik héél dicht bij oma moest blijven als we bij het water liepen. ‘’Want onderwater wonen allemaal kleine mannetjes en als jij er in valt dan trekken ze jou naar beneden en kan oma jou niet meer helpen…’’ – Slik!…  Dus met mijn kleine knuistjes kneep ik zo hard als ik kon in de stang van de kinderwagen en liet nooit los. Achteraf zie ik heel goed dat mijn lieve (en ook wat onhandige) oma dit met de grootste bezorgdheid en liefde voor mij heeft verzonnen… Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik nooit in het water ben gevallen of verdronken ben.

Wat zij nooit heeft overzien vooraf –  is dat zij hiermee een zaadje in mijn hoofd geplant had en dat is na 28 jaar uitgegroeid door een tien-koppig monster wat maar lastig te temmen is.  Natuurlijk heb ik mezelf vaak tot de orde geprobeerd te roepen. Mezelf gezegd dat dit heus niet waar is… dat er niks in het water zit waar ik me druk over moet maken. Dat ze dieren in het water banger zijn voor mij dan ik voor hun…. Etc etc. En inderdaad… daarmee had ik mijn tien-koppige monster in mijn hoofd tot vorig jaar nog aardig mee aan de lijn. 😊

TOTDAT ik op vakantie was in Italië in 2019, mezelf over mijn angst had heen gezet na drie dagen twijfelen en toch het Comomeer in was gesprongen. Wederom als een verdrinkend, hyperventilerend hondje spetterde ik rond en zonk ik al bijna naar de bodem door mijn eigen paniek maar toch lukte het me om mezelf te kalmeren en wauw! Ik was trots op mezelf! Dit deed ik toch maar mooi. Zie je wel…. Niks aan de hand joh.

Maree & Yellow | 2Tango therapeutisch Centrum

MAAR TOEN…….
Riep mijn vriend ineens ‘’Schat!! PAS OP! KOM HIERHEEN!’’

De angst schoot door mijn lijf heen, ik keek om en toen…… zag ik een slang!! Een slang in het water die haastig onze kant op zwom. Het staat op mijn netvlies gebrand. Die kop boven water en dat slingerende lijf achter hem aan. Ik gilde – ….nee… ik kríjste zo hard ik kon! Ik zwom sneller dan Michael Phelps naar de waterkant (wat zeker 10 meter ver was) en kwam gelukkig nét eerder dan de slang aan land. Toen ik me omdraaide zag ik nog net dat hij onderdook en weg was hij.

ZIE JE WEL!!!! Dat is het enige wat ik dacht. ZIE-JE-WEL! Er zit wél wat in het water. Mijn angst is helemaal niet onrealistisch. Al die keren dat ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat er niks aan de hand is… voor je het weet wordt je achterna gezeten door een slang!? Say what!?!?

Ik kan je zeggen: ik heb doodsangsten uitgestaan! Ik ben nachtenlang badend in het zweet wakker geworden en heb de hele camping bij elkaar geschreeuwd terwijl ik nachtmerries had over slangen. Men… wat een indruk had dat gemaakt. Maar wat ik er het ergst aan vond was dat dit mij nét het zetje had gegeven naar de verkeerde kant. Ik kon mezelf niet meer overtuigen dat ‘het wel mee viel’ en ‘het heus wel goed kwam’ als ik nog met maar één teen het water zou aanraken.

Weer even terug naar Frankrijk afgelopen zomer!
Ik zag mensen in de zee zwemmen naar een grote zandbank in ergens in het midden. Het zal zo’n 15 a 20 meter oversteek zijn geweest. Van binnen kriebelde er wat bij mij en ik voelde aan mezelf dat een deel van mij dit ook wel graag wilde doen. Het kon toch niet zo zijn dat ik de rest van mijn leven al het diepe water zou gaan ontwijken? Ook al is was dat wel een optie… dit wilde ik echt niet. Ik wil echt geen moeder worden later die deze water-angst (on)bewust door gaat geven aan mijn kinderen.  Ook dwaalden mijn gedachtes af naar mijn cliënten die ook erg angstig kunnen zijn voor bepaalde dingen. Ik zeg dan altijd ze dat je er nooit overheen komt als je je angsten niet aangaat. Door er enkel over na te blijven denken en in cirkeltjes te draaien, verandert er niets. Pak die koe bij de horens, DOE het gewoon en gaan met die banaan. Die comfortzone uit, doe waarvan je wéét dat het goed voor je is ook al voelt dit (nog) niet zo.  En nu was het aan mij! Hier stond ik dan… inmiddels met mijn voeten in het water.

Maar jeeeeetje…. Nu ik met mijn tenen in het water stond en naar het eiland keek viel het me ineens op dat het wel 100x verder weg leek dan hoe ik het eerder ingeschat had. Ik schuifelde iets verder het water in, inmiddels tot mijn knieën. Ik voelde hoe mijn ademhaling zich hoog vast zette in mijn borst, mijn hart sneller begon te kloppen en de adrenaline door mijn lijf gierde door enkel het idee van het zwemmen naar de overkant.  Eigenlijk vond ik het al lang geen goed idee meer, maar toch besloot ik door te zetten.

Ik telde af in mijn hoofd… 3, 2, 1…. en gooide mezelf het water in. Ik was nog geen anderhalve meter verder vooruit en was direct weer dat verdrinkende, hysterisch trappelende hondje in het water en schoot er net zo snel uit als ik er weer in ging. ‘’O-my-god… dit gaat me helemaal niet lukken’’ dacht ik. Ik droop af en rende zo snel ik kon, wederom over het veel te hete zand, terug naar de handdoek.

Dit herhaalde zich zo ongeveer drie keer deze dag. Iedere keer het voornemen om het te doen maar ik liet mezelf er ook steeds mee weg komen. Ik had het er maar druk mee in mijn hoofd! Complete gesprekken voerde ik van binnen met mezelf. Ik was me enorm bewust van de vele gedachtes die allerlei smoesjes verzonnen om dit maar niet aan te hoeven gaan. Mijn hele lijf stond op zijn kop, ik voelde me zó in paniek als ik dat water was…  Ik was mezelf om die reden ervan aan het overtuigen was dat ik het dus echt niet kón.

Even bleef ik zitten in dat idee. ‘’Ik kan het dus niet…’’ en wat voelde dat enorm kak. Het idee dat ik zo naar huis zou gaan, wetende dat ik dit niet overwonnen had en dat stuk niet gezwommen had, gaf me een verslagen gevoel. Wat is de power of the mind groot hé… ik weet er alles van. Het voelde zo groot, alsof ik er helemaal niks mee kon en me dit overkwam.

Inmiddels had ik Daan (mijn vriend) al drie keer heen en weer zien zwemmen naar dat eiland. Samen met ongeveer alle andere strandgangers. Ik voelde me klein…

Het besef
Toen kwam de man met de hamer even langs gelopen en gaf me een flinke draai om mijn oren. Ik vond mezelf ineens zo ontzettend hypocriet. Ik vertel nota bene tegen iedereen met angsten dat je het gewoon moet DOEN, moet AANGAAN, jezelf bij de kladden moet pakken en mag ervaren dat het heus wel meevalt en het óók gewoon goed kan gaan.

Hoe kan ik nou straks terug aan het werk gaan en met droge ogen tegen mensen zeggen dat ze enge dingen gewoon moeten aanpakken, de koe bij de horens terwijl ik dat zelf niet doe. Daarmee voelde ik mezelf groeien. ‘’Dat gaat me dus echt niet gebeuren!’’

Ik stond op, liep naar de zee, was nog steeds bang maar dook er toch gewoon in. Ik spartelde naar de overkant met een hartslag van 180 en je raadt het niet… ik ben niét opgegeten door een haai. Ik heb ondertussen gezwaaid naar het monster van Loch Ness en ben toen toch gewoon door gezwommen.
Voor ik het wist was ik aan de overkant, raakte mijn voeten de grond weer en stond ik op het eiland. Er viel toen ineens zóveel van me af! Wat een opluchting zeg! Ik scharrelde daar wat rondjes en dook daarna zelfverzekerd terug het water in en zwom weer richting de andere kant.

Wat kies jij!?
Wat ben ik trots op mezelf dat ik dit gewoon gedaan heb zeg. En ik deel dit met je omdat ik zeker weet dat jij heus ook vast wat herkent in dit verhaal van jezelf… wellicht niet over water maar over iets anders. Mijn vraag aan jou is: wat ga je doen met deze angst? Kies je ervoor om een gevangene te worden van je eigen gedachtes en gevoelens betreft dit onderwerp? Kies je ervoor om de rest van je leven alles te ontwijken wat hiermee te maken heeft? Kies je ervoor om jezelf in je comfortzone te houden en allerlei smoesjes te verzinnen waarom je het niet aan kunt/wilt/gaat? ÓF kies jij er voor, net zoals ik, om het tóch gewoon te doen – dan maar mét angst!

Wanneer je angstig bent wil dit natuurlijk niet zeggen dat dit niet samen kan gaan met het tóch ondernemen van actie.  Als je gaat wachten tot je niet meer bang bent kun je denk ik wachten tot je een ons weegt.. zo werkt het (helaas) niet. Angst vervliegt niet vanzelf, angst kun je bestrijden met spierballen en lef! Betekent dit nu dat ik water totaal niet meer spannend vindt? Absoluut niet! Ik zal dit nog heel vaak moeten herhalen. Maar ik weet zeker, dat beetje bij beetje, de angst steeds wat meer zal afnemen.

Ik ga dit NIET doorgeven aan mijn kinderen later. Wat ik WEL door ga geven is dat ze een dappere moeder hebben die hen leert dat je alles kunt overwinnen wat je wilt, door het gewoon tóch te doen. <3

Liefs, Marée