Vandaag staat er weer een kennismakingsworkshop gepland! Leuk! Dat is inmiddels al een tijdje geleden. Helaas kon de vorige keer niet doorgaan wegens sneeuwval. Met het zonnetje hoog aan de hemel en een temperatuur van 15 graden lijkt sneeuw vandaag geen problemen op te gaan leveren.
Terwijl ik koffie, thee en wat lekkers klaar zet komen de eerste mensen binnen druppelen. Ik geef ze een hand, stel mezelf voor een wijs ze een lekker plekje toe aan tafel met wat te drinken. Er staan ook wat koekjes op tafel, maar de ervaring leert dat Brenda en ik eigenlijk altijd zelf alle koekjes opeten met een misselijk gevoel als gevolg en onze cliënten weinig behoefte aan koek lijken te hebben… misschien beter voor onszelf om de koekjes voortaan achterwege te laten.. 😉
Wanneer iedereen er is en een plekje aan tafel heeft gevonden, staren veel ogen ons verwachtingsvol aan. Zoals gewoonlijk stellen we ons eerst even voor en vertellen we daarna waarom paarden zo waardevol zijn binnen therapie. Daar waar veel mensen vooraf aangaven er wel eens van gehoord te hebben maar niet zo goed te snappen waarom het werkt, vallen er tijdens het verhaal veel kwartjes. Wanneer er geen vragen meer zijn, staan we op en gaan we met zijn allen naar buiten toe.
Buiten vertellen we over onze zes paarden. We vertellen hoe ze heten, hoe oud ze zijn en hoe ze bij ons zijn gekomen. Eigenlijk hebben ze allemaal wel een bijzonder verhaal. Bijna allemaal zijn ze geschonken aan ons omdat mensen niet meer voor hen konden zorgen. Ze vonden ons werk zó prachtig dat ze graag hun paard andere mensen nét zo goed wilden laten helpen, als ze henzelf destijds geholpen hadden in moeilijke tijden.We vertellen ook dat al onze zes paarden een ander karakter hebben, net zoals mensen. Het ene paard zetten we in voor spiegelsessies en grenzenoefeningen, het andere paard zetten we in voor traumaverwerking. Ieder heeft zo zijn eigen specialiteit.
In de bak staan Mitch en Skippy al klaar, net als veel materialen waar de groep gezamenlijk een parcours van mag maken. De opdracht is simpel en beknopt, we leggen er niet al te veel over uit. Enkel:’het maken van een parcours met elkaar.’ Dat roept bij een aantal mensen in de groep allerlei vragen op. Er ontstaat onrust. De een probeert een groepsoverleg te starten, de ander pakt materialen op en gaat meteen aan de slag. Ook zijn er mensen die wat ongemakkelijk kijken en niet goed weten wat te doen. Mitch zijn aandacht wordt erg getrokken door de dame met het rode haar die direct aan de slag ging. Hij volgt haarbij iedere stap die ze zette. Skippy blijft aan de kant staan. Na het maken van het parcours en het besluit dat het ‘af’ is, vragen we naar hoe iedereen dit ervaren heeft en welke rol iedereen heeft aangenomen. Deze oefening werd enorm verschillend ervaren door iedereen. De dame met het rode haar geeft aan dat ze houdt van doorpakken, maar ook geeft toe dat ze daarin de rest van de groep een beetje vergat en erg op eigen houtje aan de slag gegaan was.
De opdracht was tenslotte om ‘samen’ een parcours te maken. In haar dagelijkse leven loopt ze hier ook tegenaan merkt ze achteraf op…. ‘ik krijg vaak terug dat ik te snel ga en dat mensen me niet kunnen volgen, maar ik snapte nooit zo goed waarom. Nu zie ik ineens in dat ik niet overleg maar gewoon meteen aan de slag ga.’ We vragen: ‘Waarom denk je dat Mitch je steeds volgde?’’ De dame verwijst terug naar een gedeelte van de uitleg die ze binnen gehoord had… ’nou, duidelijk had ik wel een leidersfunctie en blijkbaar was dat interessant voor hem.’
Een dame die de gehele opdracht eigenlijk niet mee gedaan had gaf aan dat ze totaal geen idee had wat ze moest doen. ’Iedereen deed maar wat, maar ik miste onwijs de samenwerking en het oog voor elkaar. Ik kon me wel vinden in Skippy… zij leek ook niet te weten wat te doen.’
Wanneer we vragen hoe belangrijk het stukje ‘oog hebben’ voor haar is, antwoordt ze daar direct op met dat haar thema ‘gezien worden’ is. ‘’Wanneer ik niet het gevoel heb dat mensen me zien, maak ik me klein. Dan heb ik het gevoel dat het er toch niet toe doet dat ik er ben en dat iedereen het wel zelf kan. Ik ben niet nodig… Skippy deed eigenlijk hetzelfde als wat ik deed.’’
Die opmerking raakte de vrouw met het rode haar. ‘’Zo heb ik er eigenlijk nooit over na gedacht… het is totaal niet mijn bedoeling om anderen te passeren.’’ De vrouw met de blauwe jas antwoord vervolgens dat het ook niet haar ‘schuld’ was… ze had zich overigens zelf ook wat zichtbaarder mogen maken. ‘’Ik besef me hierdoor ineens dat ik erg afwacht. Terwijl ik Skippy zo zie staan word ik er verdrietig van. Ik zie ineens dat ik wacht tot een ander mij meeneemt. Maar wanneer ik dat doe… geef ik de touwtjes van mijn leven daar eigenlijk compleet mee aan iemand anders…” We vragen hoe dat voelt voor haar om dat zo uit te spreken. ‘’Nou eigenlijk heel gek, ik heb het nog nooit zo bekeken. Nu ik dit zo zie is dat een hele mooie kans om meer regie over mijn eigen leven te gaan nemen. Dat voelt goed!’’ Terwijl ze dat uitspreekt richt Skippy zich ineens op en komt Mitch naar haar toe en duwt met zijn hoofd in haar rug. ‘’Wat maakt dat ze dat doen?’’ vragen wij.
De vrouw met de blauwe jas lacht… ‘’Ik krijg letterlijk een duwtje in de rug…. Ik mag mezelf meer gaan laten zien en horen. Skippy ziet er ook ineens niet meer zo klein en verdrietig uit nu. Wauw… ik had niet gedacht dat dit mijn les zou zijn vandaag. Dankjewel lieve Mitch en Skip!’’
En zo vervolgen we deze workshop. Ieder is aan het woord over wat zijn/haar rol was, of ze deze herkenden in hun dagelijks leven en hoe het voelt om die rol te hebben. Er volgen mooie inzichten over of de rol die je neemt wel echt de rol is die je wilt hebben, of een ‘aangewende’ rol uit veiligheid. Vanuit deze mooie nieuwe inzichten gaan we verder met de parcours-opdracht. Hierna laten we nog andere manieren zien hoe paarden in te zetten zijn in therapie en mag ieder ook nog een stukje individueel ervaren hoe het paard hen spiegelt.
Wanneer we de workshop binnen afsluiten valt het iemand op dat het zo bijzonder voelt dat je elkaar pas twee uurtjes kent, maar er een mooie verbinding voelbaar is binnen de groep. Hij zegt: ‘’dat komt denk ik omdat we zoveel gedeeld hebben met elkaar… zo mooi om te zien hoe je meteen naar de kern gaat wanneer je werkt met paarden. Ik vond het erg waardevol om dit met een groep te ervaren. Ik heb veel gezien bij jullie wat ik herken in mezelf, dankjewel voor het delen!’’
