Ik heb een hondje, Elmo. Hij is de allerliefste, ik kan hem wel opvreten. Ik hou van zijn lieve oogjes en hoe hij je daarmee aan kan kijken met veel verschillende blikken. Ik hou van zijn schattige krulletjes, zijn zwiep staartje en van zijn lieve voetjes. Ik hou er van dat ik hem altijd en overal mag aanraken en dat hij een kleine knuffelbeer is. Er zit echt een enorme persoonlijkheid in hem met een prachtige ziel. Ik heb het geluk dat hij bij ons woont en we hopelijk nog heel erg lang, veel plezier van hem mogen hebben. 17 juli wordt hij één jaar. Op naar nog vele mooie!

Ik heb een hondje, Elmo. Hij is een enorme boef, ik kan hem soms wel achter het behang plakken. Die avontuurlijke blik in zijn ogen verraad al dat hij op boevenjacht is. Alles in de wereld is interessant en leuker dan luisteren naar het vrouwtje… waarom zou je dat ook doen? Er zit echt een enorme persoonlijkheid in dat hondje met een ontzettende eigenwijze kant. Alles wat weg schiet, snel gaat of beweegt vindt hij helemaal het einde en gaat daar achteraan. Het halfjaar aan cursussen wat we gevolgd hebben, lijkt op dat moment compleet vergeten.

Hallo, mijn naam is Elmo en ik ben een Golden Retriever van bijna 1 jaar, een echte puber dus. Ik ben dol op mijn vrouwtje, maar OOK heel dol op allerlei andere dingen in de wereld. Weet jij eigenlijk wel hoeveel avonturen er te beleven vallen!? Ik wel! Ik ga er namelijk graag op uit. Niet om stout te zijn, maar ik kan het gewoon niét helpen. Ik MOET erachteraan! Ik hoor en zie dan niks meer anders als waar ik mee bezig ben op dat moment. Ik vind het geweldig! Mijn vrouwtje vindt dat blijkbaar niet altijd leuk… dat snap je toch niet? De stoom komt dan uit haar oren, haar ogen bloeddoorlopen en haar hoofd zo rood als een tomaat. En dat terwijl ik het zo leuk heb gehad. Ik snap soms niks van haar… Laatst was er ook zo’n moment. Mijn vrouwtje neemt jullie mee in het verhaal:

Toen ik hem kreeg als puppy, had ik een prachtig beeld voor ogen van hoe het zou moeten zijn en hoe hij zou moeten worden als volwassen hond. Ik wilde een hond die goed zou luisteren, die geen riem nodig had om aan te lopen maar altijd ‘gewoon’ los kon, die me goed in de gaten zou houden en die gehoorzaam zou zijn op momenten dat ik dat zou vragen van hem. Dat maakte ook dat ik een half jaar aan cursussen met hem gevolgd heb. Ik kon me mateloos storen aan mensen met ‘losgeslagen’ honden die niet meer voor reden vatbaar waren. Kon me niet voorstellen dat je zo’n hond zou willen en vond dat ze daar echt wat aan zouden moeten doen. Kortom, ik had daar best wat oordeel over.

Het eerste stukje wandelen tussen de vennen ging heel goed. Hij sprong niet tegen mensen die voorbij kwamen en was vooral bezig met het volgen van zijn neus. Hij had plezier en daardoor ik ook. Wat een goed idee! We kwamen aan bij een mooie plas water. Fijn voor hem, dacht ik. Kan hij lekker even zwemmen. Nog voor ik het water goed over had gekeken, schoot hij als een torpedo het water in. Toen ik goed keek zag ik dat er veel watervogels en andere flora en fauna leefde in en om het water. Elmo zag dat eerder dan ik…. Ik was dus te laat. Hij reageerde niet meer op mijn stem of het piepje wat ik bij me had. Ik zag al aan hem dat die hyperfocus weer de kop op stak en hij alleen nog maar oog en oor had voor die vogels.

Op dat moment ging er van alles door me heen. Allereerst een gevoel van: daar gáán we weer……. Wetende dat het niks uitmaakt wat je doet, wat je zegt, wat je wilt, wat je roept. Dat voelde verschrikkelijk, zo ontzettend onmachtig. Daarnaast maakte ik me natuurlijk ook zorgen om Elmo. Hij zwom zo hard en zo snel het diepe en koude water in dat ik bang was dat hij kramp zou krijgen en zou verdrinken. Die angst en onmacht bij elkaar maakte me zo boos. Ik stond als een gek te schreeuwen langs de zijkant van het water: ELMO! EEEEEELMO! KOM HIER, HIERKOMEN!!!!

Mijn hart ging als een gek te keer, mijn ademhaling was ontzettend hoog en mijn spieren spanden zich aan. Ik stond me ontzettend op te winden langs de waterkant, daar leek Elmo alleen geen boodschap aan te hebben.

Hij zwom en zwom en zwom. Van de linkerkant van het meer, naar rechts, naar links, naar rechts. De watervogels waren zoals je je kunt voorstellen, helemaal in paniek. Ze kwaakten, schreeuwden en zwommen voor hun leven. En dat snap ik…. Dat zou ik ook doen met zo’n bloeddorstig monster achter me aan. Ik vond het zó erg voor die vogels. Alle rust verstoord door MIJN hond. Die overigens nog steeds niet op of om gekeken had terwijl ik me stond uit te sloven langs te waterkant.
Het duurde en duurde. En Elmo blééf maar zwemmen. Ik hoorde hem zo hard hijgen en proesten. Zijn lijf had al lang aangegeven dat het genoeg was geweest. Het was méér dan genoeg inspanning na zo lang zwemmen, maar ook dat voelt hij op zo’n moment niet meer.

Het was beter geweest om te gaan zitten, even tot mezelf te komen en inderdaad te wachten tot het voorbij was. Er was namelijk geen controle, ik had er werkelijk nul over te zeggen. Dat kon ik niet, dus ik bleef schreeuwen. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn hoofd, ik was rood aangelopen en de stoom kwam uit mijn oren. Uiteraard waren Elmo en ik niet de enige die in dit mooie gebied aan het wandelen waren. Er waren veel andere wandelaars, fietsers en voorbijgangers inmiddels gestopt om de rand van de plas. Iedereen was aan het kijken hoe mijn hond de serene rust verstoorde en hoe ik daar als wanhopig baasje, uit mijn dak stond te gaan.

IK SCHAAMDE ME KAPOT. Ik werd kei hard in mijn gezicht geslagen met mijn eerdere eigen oordelen die ik had over mensen die van dit soort losgeslagen honden hadden. Ik werd zo hard geconfronteerd met het feit dat ik, ondanks dat ik al die cursussen met hem gedaan had, ALSNOG in zo’n situatie zat. Ik voelde me kortzichtig dat ik eerder zo geoordeeld had over gelijkwaardige situaties. Ik besefte me dat het gene waar ik over oordeelde,  enkel het topje van de ijsberg is geweest. Net zoals ik al deze mensen zag wijzen en elkaar zag aantikken. Dingen zeggend over mij en mijn hond. Ik snapte het zo goed….. maar het voelde zo oneerlijk. Alle tijd en moeite die ik er in had gestoken, juist om dit soort situaties te voorkomen….  En ik zat er alsnog tot over mijn oren in.

Uiteindelijk heb ik Elmo het water uit gekregen. Verschillende mensen reageerden op ons. Je kunt begrijpen dat ik niet alleen Elmo wat aan kon doen op dat moment, maar die mensen ook… 😉  Ondanks dat ik het heus wel begreep, wát frustrerend zeg.

Als ik hier zo op terug kijk, dan kan ik me het gevoel wat ik had op dat moment zó levendig voorstellen. En ook de schaamte, verschrikkelijk. Maar achteraf gezien vind ik eigenlijk dat ik me hier niet voor hoef te schamen. Ik kan mezelf in de spiegel aankijken en zeggen dat ik er echt heel veel aan gedaan heb om dit soort situaties te voorkomen. Het is niet zo dat het me niet uitmaakt, het is niet zo dat het me niet kan schelen of ik het niet belangrijk vind. Ik heb er álles aan gedaan en alsnog is het ‘mislukt’. Maar hey, hoe erg is dat…. Oké, de situatie was erg vervelend. Maar los daarvan, het is oké dat dingen ook soms niét goed gaan. Dat het anders gaat dan je dacht en je daar vervolgens geen controle op hebt. Ik had willen opgaan in de rook, voelde me zo klein door al die wijzende en pratende mensen.

Dat is niet nodig….. zij weten namelijk niets van mij en ook niets van mijn hond. Wat ze gezien hebben is enkel het topje van de ijsberg en daar is over geoordeeld. Wat ik begrijp, maar dat oordeel zegt niks over mij, ook niet over mijn hond. Zij kennen de gehele situatie niet, zij weten niet wat we eraan gedaan hebben en ook niet waar ik voor sta of wat ik wil. Als zij mij willen zien als zo’n vrouw die haar hond niet opgevoed heeft…. Prima. Dat is namelijk de waarheid niet. De enige echte waarheid over mijzelf en Elmo, die weet IK.

  Ik hoef me niet te schamen, ik hoef me niet klein te maken en ook niet schuldig te voelen. Ik heb ervaren, ik heb geleerd en ik heb mijn best gedaan. Ik heb gedaan wat ik kon. Dat is hoe het is.Jij herkent jezelf vast in dit verhaal….. die keer op je werk dat alles door je vingers heen leek te glippen, die keer op school dat iedereen je aan staarde of die keer dat je kinderen helemaal uit hun plaat gingen in de winkel en jij wel in rook op kon gaan.

Ik wil tegen je zeggen: het is oké. Het is oké dat het soms niet goed gaat, oké dat het soms mislukt, oké dat het soms niet handig is en oké dat je het soms misschien anders had moeten doen. Maar je hoeft je nooit te schamen…. You live and you learn.

En uit deze neem ik ook een belangrijke ‘note to self’ mee: het gene wat je ziet of hoort is enkel het topje van de ijsberg. Feitelijk gezien weet je niks van de situatie of van de mensen… oordeel dan ook niet en zie de situatie aan voor hoe het is. Iedereen doet zijn best en fouten maken mag.

 Liefs, Maree