Verhaal van Brenda: Mijn eigen worsteling met het leven
Voor degene die wel eens een workshop bij mij hebben gevolgd die weten dat ik “my fair share” van worstelingen heb gehad in het leven. Mijn verhaal begint in 1981 toen ik werd verwekt. Mijn moeder wist 4 maanden lang niet dat ze zwanger was van mij. Ze had last van allerlei klachten en kreeg uiteindelijk medicijnen. Toen de klachten bleven aanhouden bood een zwangerschapstest duidelijkheid over de boosdoener… ik! Hoewel mijn moeder dolblij was, was ze ook direct angstig. Als alles maar goed gaat, als ze maar blijft leven! Een aantal jaren voor dat ik kwam was mijn moeder zwanger geweest van haar tweede kind. Dit kind bleek na ruim vier maanden zwangerschap het niet te hebben gered. Een curettage was de enige optie. Nu ze opnieuw zwanger was van mij was zowel de blijdschap als de angst erg groot.
Deze angst van haar heb ik meegenomen in mijn blauwdruk, dit is waarmee ik ter wereld kwam.
Op jonge leeftijd merkte ik al dat “het goed willen doen”, “aan de verwachtingen willen voldoen” en “twijfelen of ik hier wel thuis hoor” belangrijke thema’s waren.
Uit alle macht probeerde ik als kind al aan de verwachtingen te voldoen. Zijn zoals anderen vonden dat ik moest zijn. Maar vooral wilde ik het goed doen ten aanzien van mijn moeder. Ik wilde haar ervan overtuigen dat ik de moeite waard was. Mijn moeder had nog al eens wat verwachtingen ten aanzien van het leven, van schoolprestaties en later van vriendjes. Ik probeerde zonder zelf nadenken de verwachting van haar gezicht lezen en te doen zoals ik dacht dat haar zou pleasen. Tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik faalde. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was, niet voldeed. Hoewel ik in mijn moeder haar ogen uiteraard erg waardevol was, toch voelde het voor mij anders.
Twijfelen of ik hier wel thuis hoor werd een groot thema. Op school zeiden ze “Brenda zit te dromen in de klas”. Dat klopte. Ik wenste vaak dat de dingen anders waren dan dat ze werkelijk waren. Ik wenste vaak dat ik anders was dan dat ik was. De paarden boden uitkomst. Dag en nacht was ik bij ze te vinden. Voor school, na school en in het weekend, ik kon er geen genoeg van krijgen. Bij hen hoefde ik niet na te denken, voelde ik me goed zoals ik was en voelde ik me thuis.
Toen ik ging studeren werden gevoelens van “anders zijn, hier niet horen, falen, mislukken, niet goed genoeg zijn” groter en erg dominant aanwezig. Ik piekerde over alles en droeg het leed van de wereld op mijn schouders. Ik voelde me somber en alles koste me moeite. Niemand mocht het zien want ik studeerde voor maatschappelijk werker en ik moest dan toch wel weten “hoe het moet”, vond ik zelf. Dit werd zo groot dat ik een dubbel leven leidde. Op school en thuis voelde ik me alleen, een vreemde eend, somber. In de avond probeerde ik van mezelf te vluchten. Zette ik een masker op. Was ik zoals mijn vrienden van mij verwachtte en het studentenleven hoort te zijn; vrolijk, feestbeest, gangmaker. Hoe meer ik s avonds feestte, hoe verdrietiger en zwaarder ik me overdag voelde
“Ik wil niet meer”, dat werd de zin die in mijn hoofd op repeat stond. Ik voelde me zo anders, zo niet begrepen en eenzaam. Ik wilde niet meer doorgaan met mijn leven. Ik wilde niet meer zo hard moeten vechten om me staande te houden. Ik kreeg een aantal keren paniek aanvallen omdat ik zoveel in mijn hoofd leefde dat mijn hersenen overuren maakte. Ik probeerde uit alle macht iedereen te pleasen, ook als ik hierdoor compleet over mijn eigen grenzen ging. Als ik het in mijn hoofd haalde om wel mijn grenzen aan te geven dan voelde ik me schuldig, het slechtste mens op aarde. Kortom alles wat ik deed of niet deed het leek alleen maar erger te worden en groter. Ik kreeg het uit knopje in mijn hoofd niet gevonden. Ik probeerde uit alle macht om gedachtes te stoppen maar dat lukte niet. Tot het moment dat ik uitsprak dat ik zo niet meer wilde leven… als dit het leven zou zijn voor mij dan wilde ik er liever uit stappen.
Morgen stop ik ermee.
Hoe graag ik ook zo niet wilde leven, zag ik ook dat anderen wel blij waren met het leven. Anderen leken nergens over na te denken, het leven luchtig te nemen zoals het kwam. Daarbij kwam dat ik niet wist wat er zou gebeuren als het leven zou stoppen, zou het dan opgelost zijn? Zou het dan echt anders zijn? Wat nou als ik er niet van weg kon komen en het er op een of andere manier voor zou zorgen dat het alleen maar erger zou worden? Ik durfde niet… dus besloot ik het leven wel uit te zitten. Uiteraard koste dat alleen maar meer moeite. Ik kwam op een punt dat elke ochtend dacht: “oké Brenda, eerst je ene been uit bed en dan het andere been”.
Hulp
Ik was de schaamte voorbij, ik moest hulp zoeken. Het kon me niet meer schelen dat ik zelf inmiddels afgestudeerd maatschappelijk werker was. Hoewel mijn omgeving niet echt wist dat ik niet lekker in mijn vel zat. Inmiddels zei ik het wel maar zij zagen een sterk en krachtig deel van mij. Ik durfde het niet te laten zien! Ik zocht hulp omdat ik me niet gehoord en gezien voelde. Ik voelde me hard schreeuwend in een mensenmassa waar niemand om keek, waar iedereen deed alsof ik er niet was. In feite deed ik zelf alsof ik er niet was door me niet echt te laten zien, maar dat was een blinde vlek voor mij. De psycholoog zei direct dat ik depressief was en dat medicijnen de enige optie was. Ik schrok hier zo van dat ik direct ben opgestapt en weggegaan. Ik ben niet meer terug gegaan. Er ging vanalles door me heen; “hoe kon zij dit voorstellen? Ik had nog nooit hulp gehad! Lekker makkelijk om er stempel te drukken en er pillen en te stoppen”!!
Ik besloot het zelf wel op te lossen, ik had het tenslotte tot nu toe toch altijd zelf gedaan.
Op de vlucht
Niet veel later zat ik in tranen, machteloos, boos en intens verdrietig thuis, in een diepe diepe put, een groot zwart gat! Ik wilde weg, alleen zijn, zonder mensen die iets van me wilde eb verwachtte. Ik wilde het liefst naar een onbewoond eiland. Weg van alles en iedereen. Dit werd Nieuw Zeeland! Niet bepaald onbewoond maar dan toch wel zo ver mogelijk weg! Een paar maanden later vertrok ik al, alleen en zonder plan.
Achteraf gezien was dit de beste beslissing geweest die ik had kunnen nemen. Ik kon opnieuw beginnen. Niemand kende me. Ik had de mogelijkheid nu heel bewust niet in patronen te stappen waarin ik direct de verwachting van iemands gezicht probeerde te lezen. Het werkte echt! Ik heb in die tijd mezelf helemaal ontdekt en ik maakte vrienden om wie ik was, omdat ze MIJ aardig vonden, omdat ik mezelf aardig begon te vinden. In deze periode ben ik gestopt met pleasen. En dat was enorm fijn. Ik voelde de verwachtingen wel, maar handelde er niet naar. Ik voelde me heerlijk!
Terug in het “normale” leven
Na mij terug komt uit nieuw zeeland voelde ik me vrij snel weer zoals ik me altijd voelde, alleen, down, zwaar. Ik besloot om nu andere keuzes te maken, om heel hard aan mezelf te werken. Ik ging meer opleidingen doen en nam daarnaast in hetzelfde vakgebied een therapeut. Ik besloot dat ik alleen echt anderen verder kon helpen als ik mijn eigen stukken onder ogen kon komen, dat kon zien en erkennen, dat het er mag zijn, dat ik (ondanks of misschien wel dankzij ik hulpverlener was) gewoon mens ben met eigen stukken en thema’s.
Dit beseffen was voor mij life changing! Van niemand die het mocht zien omdat ik hulpverlener was naar mezelf zien en horen omdat ik ook mens ben, maar juist ook omdat ik hulpverlener ben! Het inzicht dat ik juist als hulpverlener ik mijn eigen stukken moest aankijken en doorwerken en verwerken. Juist als hulpverlener doen wat ik van al mijn cliënten vroeg te doen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik een ander echt verder kon helpen terwijl ik zelf mijn eigen proces blokkeerde?!
Transformatie
Inmiddels ben ik 10 jaar verder en heb ik alle therapie die ik geef ook zelf ondergaan. Alle therapie die ik geef daar ben ik ook voor opgeleid. Het was zwaar en heftig en pijnlijk en emotioneel…. maar eerlijk is eerlijk het was vele malen zwaarder om in die put te blijven zitten! Alles wat ik tegen kwam had ik al meegemaakt, het was niet nieuw! Alleen was nu het verschil dat ik het op ging ruimen. Voor mezelf als persoon en om zo ook de beste versie van mezelf als therapeut te kunnen zijn. Soms lijkt mijn leven in de put zo ver weg dat het niet van mij meer lijkt. Ik ben echt een heel ander mens. Ik denk anders, ik zie de wereld anders…. Toch komt soms heel onverwacht ineens als ik het niet verwacht de zwarte versie van mijzelf het stuur over nemen. Ik zie haar en hoor haar en omarm haar als deel van mij, geef haar de erkenning die ze zo verlangt en bedank haar voor wat ze me brengt. Ik mag weer verder in mijn eigen proces duiken als mijn zwarte versie weer komt. Dat doe ik dan ook… want alleen dan kan ik mijn cliënten ook weer verder helpen in hun eigen proces! De beste versie van mezelf zijn betekend automatisch de beste versie als therapeut zijn.
Ook of misschien wel juist als therapeut moet je je blijven ontwikkelen. Je eigen pijn blijven aankijken en doorwerken. Dat verwacht je ook van je cliënten. Ik zie dat dit bij veel therapeuten, coaches, psychologen etc om me heen wel eens anders. Daarom heb ik een missie! Ik wil heel hulpverlenend Nederland professionaliseren!!! Ben je daar benieuwd naar? Volg deze link
Voor iedereen die geen hulpverlener is, hopelijk zet mijn verhaal je aan tot actie! Het kan echt beter, blijer, vrolijker en lichter!!
Liefs Brenda
He Brenda…
Zojuist Jouw verhaal gelezen..pff..ook een “(z)Waar” verhaal…
Bedankt dat je hier zo openhartig over bent, en je zegt ook therapeuten dit zouden moeten doen en blijven ontdekken , over zich zelf.
Ik heb dit al vele malen anders meegemaakt met een therapeut..
Die hadden zoiets alleen van” Ik hèlp” iemand omdat IK zo goed hierin ben”
En bij werkt dit dus echt niet..ja..uit eigen ervaring..delen..dàt spreekt mij aan.. bedankt ik de kans heb om bij 2tango, met jou/jullie èn natuurlijk De paardenverder aan mezelf te werken..X Ingrid