“Volg mijn vingers maar met je ogen, helemaal van links naar rechts… ” zeg ik zachtjes terwijl ik mijn hand op haar been leg. Ava denkt terwijl ze dat doet, terug aan de heftige gebeurtenis uit haar jeugd. Snikkend zit ze op de rug van Baloo. Ze friemelt aan zijn manen en aait zijn vacht.
Ik beweeg mijn vingers heen en weer, en activeer zo haar linker- en rechterhersenhelft. Het is een na-bootsing van de REM-slaap (Rapid Eye Movement). Dat is de plek en tijd waar (heftige) gebeurtenissen verwerkt worden en met EMDR kun je dat proces versneld op gang brengen. Ook met hele oude trauma’s en onverwerkte pijn.
De heftigheid van dit plaatje was voor haar een 8 om naar te kijken op een schaal van 1 tot 10. Wanneer ik haar na ieder setje oogbewegingen of tikjes vraag wat er in haar omgaat, komen er allerlei emoties en gedachtes voorbij. Tussen haar tranen door zeg ze: “ik vind het zo fijn dat alles er mag er zijn, en niks gek is wat ik zeg… dat werkt enorm bevrijdend.”
Ik knik en vraag haar nogmaals terug te denken aan het plaatje. “Ik ben er eigenlijk ook zó boos om!” roept ze. “Waar zit die boosheid in je lichaam?” vraag ik. “In mijn armen” zegt ze terwijl ze vuisten maakt. “Concentreer je daar maar op..” zeg ik. Ondertussen geef ik haar tikjes in haar handen, precies waar de boosheid in haar lijf zo voelbaar was. “Wow, het zakt ineens enorm.” fluistert ze.
“Welk cijfer zou je het plaatje nu geven?” Dat vindt Ava een lastige vraag. “… een 4. Het is wel al gezakt maar ik merk dat het nog niet helemaal rustig is. Ik voel me machteloos wanneer ik het plaatje voor me zie.” We volgen samen haar gevoel, alles wat er in haar opkomt mag er zijn.
Dat zijn emoties die in haar lichaam en geest opgeslagen zijn doordat de heftige gebeurtenis van vroeger niet goed verwerkt is. Dat maakt dat Ava tot nu toe nog altijd last is blijven houden hiervan op (on)bewust niveau. Door deze gebeurtenis écht plekje te geven en het te verwerken i.p.v. weg te stoppen zal dit Ava rust en verlichting geven in haar dagelijks leven.
Wanneer ik haar vraag wat er in haar omgaat zucht ze diep, ze heeft een lach op haar gezicht. “Ik voel me zó opgelucht. Ik zou de lading van het plaatje nu een 1 geven. Het is nog steeds vervelend dat het gebeurd is, maar het voelt nu niet meer zo zwaar en heftig voor me.” Ze duikt naar voren en geeft Baloo een dikke knuffel. “Dankjewel lieverd… dat ik op je sterke rug mocht zitten terwijl dit zo heftig voor me was. Ik had echt het gevoel dat ik het niet alléén hoefde te doen door jou.” Een dikke kus volgt. Ik zie de verlichting op haar gezicht wanneer ze van hem af komt. “Jeetje.. ik had niet gedacht dat ik iets waar ik al zo lang mee rond loop, zo snel ook zo anders kan voelen. Wat bijzonder!”
