“Goh… werkt dat echt?” Ze kijkt me nieuwsgierig aan als ik haar vertel dat we vandaag door middel van oogbewegingen een gebeurtenis uit haar verleden gaan verwerken.
“Ja”, zeg ik terwijl ik Jack meeneem naar de bak.
“Enne, waarom gebruiken we Jack hier dan ook bij”, vraagt ze nog steeds verwondert over wat ik haar zojuist vertelde.
“Paarden helpen ons in het hier in nu te blijven, dat maakt het veilig voor je. Terwijl jij dadelijk op het Jack zit, ga je terug denken aan deze heftige situatie. Je kunt door Jack makkelijker contact maken met je emoties. Het is dan heel fijn dat hij je letterlijk draagt, ook de zachtheid en de warmte van de vacht helpt helend”.
“Wauw!” Fluistert ze zachtjes.
“Daarbij komt dat paarden heel goed onze hartslag en ademhaling kunnen waarnemen. Ons lijf reageert altijd op wat er daadwerkelijk speelt. Daar hebben we geen controle op. Onze overleving is om het trauma weg te willen hebben. We zullen dus geneigd zijn om eerder dan daadwerkelijk het geval is aan te geven dat de lading van trauma verdwenen is. Het paard reageert hierop door bijvoorbeeld te gaan lopen. Zo weten we dat we nog even door moeten gaan”, Vertel ik haar.
Het meisje geeft aan dat ze het wel aandurft met Jack. In no time zit ze op hem en gaan we aan de slag.
Ze ziet de gebeurtenis voor zich alsof het nu gebeurd. Haar emoties schieten in haar keel; “verdriet en boosheid”. Terwijl ze zich met haar aandacht concentreert op deze gevoelens bewegen haar ogen van links naar rechts.
“Bizar, het zakt! Het gevoel zakt gewoon en ik voel direct ruimte in mijn keel…. jeetje wat bijzonder!” Zegt ze na ongeveer 20 minuten.
“Ongelooflijk dat dit zo kan, en wat voel ik me rustig nu. En je hebt gelijk, het contact met Jack is zo steunend!” Zegt ze met een vermoeide maar rustige blik in haar ogen. “Dankjewel lieve Jack dat je mij gedragen hebt toen ik het moeilijk had.”
